29.12.24

„Bracia Karamazow” Fiodora Dostojewskiego - głębokie przemyślenia czy literacka telenowela?

„Bracia Karamazow” Fiodora Dostojewskiego zdecydowanie należy do klasyków literatury rosyjskiej, jak i światowej. Powieść uznawana jest przez wielu cenionych krytyków za jedno z najważniejszych dzieł autora, takich jak: „Zbrodnia i kara” czy „Biesy”.

W centrum powieści „Bracia Karamazow” znajduje się temat ojcobójstwa, które znacznie wpływa i odbija się na losach trzech braci. Każdy z bohaterów, dręczony poczuciem winy, próbuje odnaleźć swoje miejsce w skomplikowanym świecie Karamazowów. Dostojewski należy do grona pisarzy, którzy znani są z głębokich analiz ludzkich dusz. W tej książce porusza on fundamentalne pytania o istnienie wolnej woli, Boga, zła i miłości.

Powieść pełna jest filozoficznych i psychologicznych rozważań, co może sprawiać wrażenie nużącej dla niektórych czytelników.

Narracja obfituje w monologi i głębokie refleksje, które mogą być trudne do przyswojenia, zwłaszcza dla osób, które nie miały wcześniej styczności z twórczością Dostojewskiego. Mimo to książka zdobyła uznanie wybitnych myślicieli, takich jak Zygmunt Freud i Albert Einstein, uznających ją za jedno z najważniejszych dzieł literatury światowej.

Fabuła „Braci Karamazow” jest złożona i pełna wątków, jednak nieco rozwleczona. Dialogi często przypominają bardziej monologi, co może męczyć czytelnika. Akcja zatrzymuje się na dłuższe chwile, by dać miejsce filozoficznym dywagacjom. Dla wielu właśnie to stanowi największą wartość tej książki – możliwość zagłębienia się w rozważania nad istotą człowieczeństwa i moralnymi dylematami.

„Bracia Karamazow” to powieść, która może wzbudzać mieszane uczucia.

Dla jednych będzie to arcydzieło literatury, dla innych nudna i przestarzała lektura. To dzieło, które wymaga od czytelnika zaangażowania i otwartości na filozoficzne i psychologiczne wątki. Choć nie każdy może docenić tę książkę w młodym wieku, warto dać jej szansę później, gdy życiowe doświadczenie pozwoli na pełniejsze zrozumienie jej przesłania.

Fabuła, mimo obecności wątku kryminalnego, była dla mnie dość nużąca. Nie jestem fanką opowieści o codziennych, ludzkich problemach, a ów wątek kryminalny też mnie nie zafascynował, gdyż był do przewidzenia. Dialogi przypominają bardziej monologi, co jeszcze bardziej męczy, aż czasami można zapomnieć, że w danej scenie występują dwie postacie, a nie jedna.

Na tym tle warstwa moralno-egzystencjalna książki przypominała mi połączenie „Szansy na sukces” z „Sukcesją” w XIX-wiecznej Rosji. Choć moralno-egzystencjalne wstawki i ich powaga mogą zaskakiwać, są one starannie wplecione w fabułę. Każdy krok bohaterów oraz ich dialogi są pełne głębokiej refleksji, co sprawia, że lektura staje się wyzwaniem, wymagającym skupienia i otwartości na złożoność ludzkiej duszy. Może kiedyś wrócę wzbogacona o życiowe doświadczenie i docenię to dzieło bardziej.

Może wybitną znawczynią literatury nie jestem albo po prostu nie jestem na odpowiednim etapie życia. Jednakże „Bracia Karamazow” to dla mnie nic innego jak literacka telenowela.

Oczekiwałam głębszych refleksji i wyniesienia z tej książki wartościowych przemyśleń, a zmagałam się jedynie z rozwlekłymi miłosnymi perypetiami. Aleksy jest jedyną postacią, którą można było polubić – wrażliwiec przyciągający wrażliwca. Książka wydaje się męcząca i długa, a głębszego sensu, nad którym niektórzy się zachwycają, po prostu nie widzę ani nie czuję. Jest to zdecydowanie książka z półki „przeczytane, odhaczone i nigdy więcej do tego nie wracajmy”, choć może kiedyś przeczytam ją ponownie i zmienię zdanie na jej temat.